بوی محرم . . . !

روزها از پی هم گذشتند، کم کم بوی محرم در فضا پراکنده می شود .

بوی هیئت ها، تکیه ها، علم ها

بوی کربلا، بوی سیب، بوی دلتنگی . . .

دل ها کم کم شور و حال دیگر می گیرند، روزها غوغا می شوند و شب ها

شب ها اما قصه ای بهتر دارند شیدایی اند. رنگی بهتر از شب های دیگر .

شب هایش بوی عاشورا می دهند، بوی عاشقی، بوی دلدادگی و جانسپاری . . .

صدای کاروان عشق را با گوش جان می شنوی، می خواهی بروی و همراهی اشان کنی تا مبادا بازبمانی از غوغای . . .

قلمم و ذهنم را یارای چینش کلمات نیست، به اینجا که می رسم کم می آورم، گنگ و مات می شوم، می مانم با چه زبانی چه قلمی چه کلماتی . . . بگویم آنچه را که در دل دارم،

سخت است که بخواهی در قالب کلمات، احساس را بیان کنی که احساس را فقط احساس می شناسد و بس . . .!!

آنکه دل دارد می داند دل چه می گوید و چه می خواهد . اینجاست که زبان نگاه به کمکت می آید . . .

آقا !

نگاهم کن ! حرف دلم را بخوان ! دلم برای حرمت پر می کشد. . .!

مرغ دلم را آشیانه باش، نا آرامی های این روزهایم را کرانه ی آرامش باش !

دست دلم را بگیر! جامانده ام !

دلم را گم کردم  . . .

 

دل من گم شد اگر پیدا شد بسپارید امانات حسین

و اگر از تپش افتاد دلم بدهیدش به صدقات حسین

از حسین خواسته ام بگذارد که کنیزش بشوم

همه گویند محال است ولی . . .

دل خوشم من به محالات حسین . . .

جامانده