الهی . . .

الهی !

 

آسمانت سایبانی است بر سرم .

 

سری که نیازمند نوازش مهربانی و رحمتت هست

 

دیدگان مشتاقم را به آسمان هایت می دوزم تا ببینی هرچه را که نادیدنی است در این دیار . . .

 

چشمانم را تو ببین و بخوان تمام حرفهایم ، حرفهایی که نا گفته می ماند و

 

ناخوانده اینجا بغض می شود ، رسوب می کند و انباشته می شود

 

آدم هایت به چشم هایم که می نگرند ، سکوتم را حدس می زنند و حرف هایم را به هر آنچه می خواهند

 

 تعبیر و تفسیر می کنند .

 

 اما با تمام تلاش بیهوده اشان باز هم سکوتم متعلق به توست ، حتی معنایش . . .